اشعار

او آفـتـاب روشن و صـادق بود            گِردش پر از ستـارۀ عاشق بود

نبض ستارگـان همه در دستـش            افلاک عـلـم، واله و سرمسـتـش

او مـردی از تـبـار پـیـمـبـر بود            نـقـش نـگـاهـش آیـنـه‌پـرور بود

چون باغ، علم «علَّم الاسمایش»            می‌ریخت غنچه‌غنچه، ز لب‌هایش

او بـاغـبـان بـاغ مــعـارف بـود            محبوب قلب عامی و عارف بود

دریای غرق موج فـضـیلت بود            اوج کـمـال، اوج فـضـیـلـت بود

آن مــهـــر ذرّه‌پــرور افــلاکـی            سر چـشـمـۀ مـجـاهـدت و پـاکی

احـیــاگــر مـعــالــم قــرآن بـود            بر پیـکـر شـریعـت ما جان بود

تـجـدیــد کـرد سـنـّت جــدّش را            نشـناخـتـنـد حرمت و حـدّش را

روزی که زهر زد به دلش آتش            منصور زد در آب و گلش آتش

شوق سفر به عـالم دیگر داشت            دل‌تنگ بود و دیدۀ سوی در داشت

هـنگـام پر گـشودن و رفتن بود            پــرواز روح از قـفـس تـن بـود

احـضار کرد جـملۀ خویشان را            شـیـرازه بست جـمع پریشان را

چـون دید اهل‌بیت همه جـمع‌اند            پــروانـگــان شـیـفـتـۀ شـمـع‌انـد

مثل همیشه دغـدغه‌اش دین بود            در واپسین نفس سخنش این بود:

هر کس سبک شمرد نمازش را            نشـنـاخـته‌ست گـوهر رازش را

در سایه‌سار چتر شفاعت نیست            با او شمیم و عطر شفاعت نیست

چون کـعـبـه‌ای که قـبله‌نما دارد            ای عـاشـقـان بـهـشـت بهـا دارد

گفت این حدیث و هدیه به جانان داد            ذکر نماز روی لبش... جان داد

فـردا چه می‌دهـیـم جـوابش را؟            وقـتی حـدیث روشن و نابش را

دادیـم مـا بـه دسـت فـرامـوشـی            دست سکـوت و سایۀ خامـوشی

او رفت و مـانـد مـکـتب او تنها            مـانـدیم ما و مـرثـیه خـواندن‌ها

آن مکتبی که هست جهان‌افروز            از تربتش غریب‌تر است امروز

«قـالَ الامـام صادقِ» ما کم شد            دریـا بدل به قـطـره و شـبنم شد

دل‌های مهربان، شده دور از هم            داریم شکـوه وقت عـبور از هم

یاد آن که بود، مسجـد ما سنگر            صحن و رواق آن، همه روشنگر

مسجـد، به چـلـچـراغ مـزین شد            مـحـراب، مثل آیـنـه روشن شد!

امـا نـمــاز چـشـم بـه در مـانـده            نـخـلی در انـتـظـار ثـمـر مـانده

مسجد گـرفـته گرد ملال امروز            محزون شده صدای بلال امروز

مسجد پُر از جماعت کم‌رنگ است            گلدسته رنگ باخته، غم رنگ است

از بس که دل ز دایره بیرون شد            اشک کـبـوتـران حرم خـون شد

در آن حرم که شمع و چراغی نیست            یک لاله بی‌نـشانی داغی نیست

دل‌هــا در آرزوی بـــقـــیـــع او            پـر می‌کـشـد به سوی بقیع او...

سـوی بـقـیـع، بـاغ گـل یـاسـیـن            آنـجـا که دیـده داغ گـل یـاسـیـن

آنجا که اشک ماه سرازیر است            آنجا که پشت پنجره دلگیر است

بگـو برای من ای شـعـر از زمانهٔ او            کـدام بـیت مـرا مـی‌بـرد بـه خـانـهٔ او

شبی دلم به هـوای زیـارت آمده است            مگر قـرار بـگـیـرد در آسـتـانـهٔ او...

از او بـپرس به عـقـلم نمی‌رسد اصلاً            که چـیست فـلـسفهٔ عشق بی‌کـرانهٔ او

خوشا به حال عبایی که در کشاکش باد            گذاشـته‌ست سرش را فقط به شانهٔ او

گذشته‌ها نگذشته‌ست باقی است هنوز            زبـانـه مـی‌کـشـد آتـش از آشـیـانـهٔ او

بگو چگونه از این شهر صبح صادق رفت            بـگـو بـرای مـن از رفـتـن شـبـانـهٔ او

نه از غم است که من گریه می‌کنم امشب            فـقـط به خـاطر لبـخـنـد صـادقـانـهٔ او

با جعـفـر صادق به روایات رسیدیم            با لـطـف روایـات به آیـات رسـیدیم

عبد تو شدیم و سر سجّاده که رفـتیم            دیدیم به مجـمـوع عـبـادات رسـیدیم

با واسطه ما پیـش خداوند نـشـسـتیم            از راه تـوسّل به مـنـاجـات رسـیـدیم

از ردّ قـدم‌هـای تو تـا خـانـۀ زهــرا            یک‌دفعه، دو دفعه، نه! به کَرّات رسیدیم

ما خاک‌نـشـینان حرم، عرش‌نـشینیم            از ارض بقیعت به سماوات رسیدیم

از گـریـۀ تو در وسـط شـعـلـۀ خانه            به سـوخـتـن مـادر سـادات رسـیـدیم

ای که مدیون تو تا روز جزا ایمان ما            جان ما قربان تو ای نوح کشتی‌بان ما

از اضافات گلت ما عاشقان را خلق کرد            داد با امضای تو یک عمر آب و نان ما

راست می‌گویند نام مذهب ما جعفری‌ست            جز احادیث تو نوری نیست در چشمان ما

 از تو می‌خواندم که نام آتش آمد بر زبان            صحبت از "در" شد که آتش زد به جسم و جان ما

ای شـهـید آتش جـهـل مدیـنه! پس چرا            جای تو از مادرت می‌خواند روضه‌خوان ما؟

شعر می‌خوانَد کمیت و روضه می‌خوانی به اشک            آه از جدّ غریب و بی‌کس و عطشان ما

خانه‌ات را کربلا کردی و ما آموخـتیم            هست دنـیـای بـدون کـربـلا زنـدان مـا

آستان قدس صادق می‌شود روزی بقیع            بر ضریحت می‌رسد چندی دگر دستان ما

بُـردنـد اگر هجـوم به بـیت مـطهـّرش            در پشت در نبود گـرانـمایه هـمسرش

شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او            بر سر نـبـود تـیـغ عـدوی ستـمگـرش

گیرم که گشت همسر او غرقِ غم ولی            دیگر نخورد ضرب غلافی به پیکرش

گیرم که ریخت اشک عزیزانش از جفا            دیگر نـسوخـت لالـۀ کـوثـر بـرابـرش

گیرم که بود مـادر طـفـلان او غـمـین            دیگـر نـبـود غـنچـۀ نـشکـفـته پرپرش

باید گـریـست در غـم آن طفـل نازنین            طفـلی که دید حـادثه در بـطنِ مادرش

بـا آن کـه بـرد پـای پـیــاده عــدو ورا            دیگر نـبود شـاهـد آن لحـظه دخـترش

عـمـامـه‌اش فـتـاد اگـر چه ز سر ولی            دیگر نبـود هـجـمـۀ نا اهـل بر سـرش

از غـصّه دید گـریۀ اهل و عـیال خود            امّا ندید صدْمـه به پهـلـوی هـمـسرش

گرچه نشـست آه و فغـانش به دل ولی            سیـلی نخـورد بر رخ تنهـا صنـوبرش

خون می‌شود دو دیدۀ "یاسر" چو قلب یار            زین ظلمِ بی‌شمار که سخت‌ است باورش

نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق            که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟            کجا حریفِ تو باشد دلِ شکـسـتۀ قایق؟

نه فهمِ رنج تو آسان، نه درکِ اوج تو ممکن            زبان ناطقه الکن؛ سکوت، یکسره‎ ناطق

مگر که اذنِ جنونم دهی چو «جابر جعفی»            وگرنه عقـل ندارد رهی به کوی حقایق

تویی که علم یقـینی، به دین اول و آخر            تویی که معنی دینی، به علم سابق و لاحق

چو طفل مکتب تو «بوحنیفه» است چه گویم            ز حـلـقـۀ تو بجـویم اگر مـشـایـخ واثـق

به حکم توست اگر زد «هشام» تیغ تکلّم            ز کیمیای تو «جابر» حکیم گشته و حاذق

چه داشت خرقۀ «سفیان» به جز ریا؛ و چه عریان؟            تو خرقه‌پوشِ خدایی نهان ز چشم خلائق

زبان گشودی و آنک شکست حقّۀ کافر            نگـاه کـردی و آنگه پـرید رنگ منافـق

عیار عقل تو بودی به گفـتگوی مکاتب            مراد عـلم تو بودی ز جستجـوی دقـائق

تویی تو چشمۀ جوشان، تویی تو بحر خروشان            شکسته‌زورقِ ساحل، منم، به سوی تو شائق

ز خویش می‌روم امشب به سوی غربت دریا            سیـاه‌پـوش عـزای امـام جـعـفـر صادق

ریزد سرشکِ زهرا، از دیده چون ستاره            داغ امـام صـادق، زد بر دلش شـراره

با چشم دل نظر کن، یک لحظه در مدینه            بر تربتش که دارد، بر غربتـش اشاره

دل تنگِ مادرش بود، آن یادگار زهرا            مهـمان مـادرش شد، با قـلب پاره پاره

پای پـیاده در شب، می‌بُردنـش ز خانه            از ظلم و جور منصور، خون شد دلش هماره

کی دیـده پـیـرمـردِ هـفـتـاد سالـه‌ای را            در کـوچه‌ها پـیـاده، دنـبال یک سواره

شد فاطمیه تکرار، آتش گرفت گـلزار            امـا زنی نـبـوده، در پـشـت در دوباره

می‌زد قدم در آتش، می‌گفت وای مادر            جز سوختن چه راهی، جز ساختن چه چاره

یکبار منزلش سوخت، صد مرتبه دلش سوخت            بر حال کـودکـانـش، بـنـمود تا نـظاره

صد شکر دخترانش، بابا کنارشان بود            غارت نشد از آنها، خلخال و گوشواره

کاش من هم به لطف مذهب نور            تـا مــقــام حــضــور مـی‌رفــتــم

کـاش مــانـنـد یــار صــادقــتــان            بـی‌امــان در تــنــور مـی‌رفــتــم

عـلم عـالـم در اخـتـیـار شـماست            جبر در این مسیـر حـیران است

چـشـم‌هـایت طـبـیب و بـیـمارش            یک جـهـان جـابر بن حیان است

روز و شـب را رقـم بــزن آخـر            ماه و خورشید در مُرکّب توست

مـلـک لا هـوت را مـراد تـویـی            آسـمـان‌هـا مـریـد مـذهب توست

قـصـه تـکــرار مـی‌شـود یـعـنـی            باز هـم در مـدیـنه عـاشق نیست

کوچه در کوچه شهـر را گـشـتم            هیچ‌کـس با امـام، صـادق نیـست

خـواب دیـدم که پـشـت پنجـره‌ها            روبــروی بــقـــیـــع گــریـــانــم

پــا بــه پــای کــبــوتــران حــرم            در پــی آن مـــزار پــنــهــــانــم

گـریه در گـریـه بـا خـودم گـفـتم            جـان افـلاک پـشـت پنجره‌هاست

آی مــردم! تــمــام هـسـتــی مــا            در همین خاک پشت پنجره‌هاست

کوچه‌ای بود و دری بود و امامی روی خاک            می‌دوید آشفته‌رو ماه تمامی روی خاک

رشتۀ پـوسیده‌ای را روی مرکـب دیده‌ام            عُروَةُ الوُثقی و حبل لَاانفِصامی روی خاک

می‌چکاند ابیات بر پای دری، آن نیمه‌شب            روضه‌هایی شور را با تلخ‌کامی روی خاک

از نجف آئـینه آوردند در آغـوشِ سنگ            ریخت در تعجیل‌شان وادِی السَّلامی روی خاک

از مدیـنه تا مدیـنه اسـم‌هـایی اعـظم‌ست            اسم‌هایی روی نی، چندین اسامی روی خاک

قـبلـۀ حاجـاتِ ما را بی‌نـمـازان می‌برند            می‌رود در دست بت ‌«بیت الحرامی» روی خاک

داغ تـو آب کرده دل سـنـگ خـاره را            هم جنس روضه کرده هُشام و زُراره را

سوگ تو، صبح صادق دامان فـاطـمه            خاموش کرده نـور هـزاران ستاره را

دارد برای زخـم دلـت گـریـه می‌کـنـد            زهری که بسته بر روی تو راه چاره را

دارد نـفـس نفـس زدنت شرح می‌دهـد            پــای پـیــاده و دل سـنـگ ســواره را

قــنـفـذ دوبــاره آمـده فـریـاد مـی‌کـشـد            آورده اسـت بـر در خـانـه شــراره را

در بین روضه واژۀ "قنفذ" تو را شکست            باید دوبـاره گـریه کـنـی این اشاره را

از قطره‌های اشک تو مرثیه می‌چکـد            باید نـوشت مـتـن لـهــوفـی دوبـاره را

از شرحـه‌شـرحۀ جـگـر تو نـوشـته‌اند            شـرح مـصـیـبـت بـدن پــاره پــاره را

از عصر روز گریه، ز غارت سخن بگو            از خـاتمی که گریه کند گـوشـواره را

مـولای من سلام خـدا هدیه محضرت            گــل‌بــوســۀ مــلائــکــة الله بــر درت

یـا صـادق الائـمـه کـه قـران نـاطـقـی            عــالـم فـدای آن نـفـس روح پــرورت

تا از تو کسب فیض کنند ای شکوه علم            زانـو زنـنـد خـیـل مـلک پـای مـنبرت

بر کرسی خـطابه لبت چونکه باز شد            باغ بهـشت مـصطـفـوی شد معـطرت

از تو گرفت درس بـصیرت ابوبصیر            صدها زراره کاتب و اندیـشه‌گـسترت

سرچـشمۀ زلال حـقـیقـت کـلام توست            شد جرعه‌نوش، علم و فضیلت ز کوثرت

معراج توست علم و در آن سیر نور شد            هـفـت آسـمـان عـالـم معـنا مـسـخـرت

تنها جهاد، عرصۀ شمشیر و تیغ نیست            روز ازل جـهــاد سـخـن شـد مـقـدّرت

در دست تو کـتـاب خـدا بود ذوالفـقار            فـقه و اصول، نیزه و شمـشیر دیگرت

مدیـون توست مکـتب شیـعه الی الأبـد            در این جهـاد، لـطف خـدا بود یاورت

دشـمن که بـسـت دست یـداللهی تو را            رد شـد تـمـام خـاطـره‌هـا از بـرابـرت

رفـتی سرِ بـرهـنه و پـای پـیـاده لـیک            سیلی نخورد پیش تو در کوچه همسرت

در طول عمر، داغ فدک با دل تو بود            می‌زد حـدیث حـادثـه زخـم مـکـررت

بـاشـد برای اهل ولا، جـلـوۀ حـضـور            در گـوشـۀ بـقــیـع، مــزار مـطـهــرت

گـاهی نـگـاه کـن به دل بـی‌قـرار مـن            دست «کمیل » و دامن تو، جان مادرت

چون لحظه‌ای که صیاد در کف گهر بگیرد            ای صبح! شب بر آن است از تو خبر بگیرد

دزدان ز روی دیوار حمله به خانه کردند            می‌خواست هرکس از تو خون جگر بگیرد

زهراست پشت این در یا که عزیز زهرا؟!            بار دگر قرار است خـانـه شـرر بگیرد

من اعـتـقـادم این است تو ناجی خـلیلی            راضی مشو که این بار شعله به در بگیرد

دور سرت بگردم خـیلی تو را کـشـیدند            ای کـاش یک نـفـر بود راه گذر بگیرد

گـفـتند پشت مرکب خیلی تورا دوانـدند            شیعه دگر چه خاکی زین غم به سر بگیرد

با اینهمه مصیبت صدجای شکر باقی‌ست            قـسمت نـشـد دلت را داغـی دگر بگیرد

ناموس تو به خانه در حجـره‌های بسته            کس نیست این زنان را تحت نظر بگیرد

تـرسـیـده‌اند امـشـب این دخـتـرانت امـا            آیا کسی قـرار است درد کـمـر بگـیرد؟

فرق است بین آنکه در خانه گریه کرده            بـا آنـکـه در خـرابـه یـاد پــدر بـگـیـرد

فرق است بین آنکه رفته به مجلس می            با انکه پـشـت پـرده حـسّ خطر بگـیرد

چون خلیل الله، اما شعله گلزارش نشد            آنکه آتش آمد و حرمت نگه دارش نشد

گنج علمش زیر طوق جهل بی‌دیننان اسیر            دست ظلمت‌کیشِ دوران، یار افکارش نشد

سرگذشتش را پر از مهر و گذشت آورده‌اند            قدر دانی، پاسخ آن کـوه ایـثـارش نشد

صبح صـادق بود اما تـیره شد ایـام او            سهم ظالم، یاریِ چـشمان بیدارش نشد

گرچه دل خون شد ز دست شعله‌های در امام            شکرحق چون فاطمه درگیر مسمارش نشد

کربلا را در میان خانه و در کوچه دید            پیرمردی که در آن غربت کسی یارش نشد

زخمی که هست بر جگر من، جدید نیست            سوزانـده جانم و به اجل هم امید نیست

آتــش کــشــیــده‌انــد درِ خــانـــۀ مـــرا            این کارها ز دشـمـن حـیدر بعـید نیست

شیـخ الائمه را وسط کـوچـه می‌کـشـند            اینجا کسی به فکر منِ مو سـپـید نیست

گـشـتـه مـدیـنـه کـربـبـلایـی دگـر، ولی            داغـی شـبـیه داغِ حـسـینِ شهـید نیـست

این لـشکـری که از در و دیـوار آمـدند            دلـسـنگ‌تر ز لشکـر پَـستِ یزید نیست

وحـشـت‌زده اگـر شـده‌انـد اهـلِ خـانه‌ام            اما خـبـر ز ضربت دسـتـی پلـید نیست

اصـلاً تـمــام آنـچـه کـه دیــدم، بــرابـرِ            آن صحنه‌ای که عمۀ سادات دید، نیست

 "والشمرُ جالسٌ" به روی سیـنۀ حسین            رحمی به قلب آن که سرش را بُرید نیست

عالم فدای خواهر مظلـومه‌ای که گفت:            گـشـته تن بـرادر من نـاپـدیـد...، نیست

مـقـدسـاتِ خــدا در مــدار تـقـدیـس‌ت            مـلائکـه همه شـاگـردهای تـدریـس‌ت

اسـاس فـقـه تَـشـیّـع رهـین تـأسـیس‌ت            گـرفـتـه‌ایـم مـسـلـمـانـی از احـادیـثـت

نـشـسـته‌ایم همه پای درس دلـبـری‌ات

هـمه فـدای دُرسـتـیِ فـقـهِ جعـفری‌ات

کـسی‌که با تو نبـاشـد، تباه شد دیـنـش            بنـای تـفـرقـه شـد فـرقـۀ دروغـیـنـش

نثار او شده لعـن رسـول و نفـریـنـش            ولی محب تو را حق نموده تحـسینش

خدا کند که چو هارون مکی‌ات باشیم

دوباره زائـر آن قـبـر خـاکی‌ات باشیم

کـلام توست که إحـیـا کُـنـندۀ دین‌ست            پیام توست که اصل جهاد تبـیین‌ ست

قیام توست که بُنـیـان‌کَن شیاطـین‌ست            قوام درس تو روضه‌ست‌، روضه شیرین‌ست

میان محـفـل اُنـسـت حـسـیـنـیـه داری

چه اشـتـیاق عـجـیـبی به مرثیه داری

تو در عمل به عزاداری‌ام جهت دادی            به اشک‌های حسینی تو منـزلت دادی

میان گریه به ما درسِ معـرفـت دادی            تو راهکار شـفـاعت در آخـرت دادی

صدا زدی که برای حسین گریه کـنید

به یاد کـربـبـلای حـسـین گـریه کـنـید

تو درد دیـده‌ای از اِنـفـعـال بـی‌دَردان            تــو داغ دیــده‌ای آقـا مـیـانِ نـامـردان

تو بین آتش و در خوابِ نازْ شاگردان            تو پا بـرهـنه مـیـانِ هـجـوم ولگـردان

دوباره بین مدینه، حرم در آتش سوخت

گرفت خانه‌ات آتش، دلم در آتش سوخت

به غـیرت تو اگر بین خـانه برخورده            گریز روضه‌ات اول به میخِ دَر خورده

به یادِ فاطمه که ضربه بی‌خبر خورده            دلِ شکـستۀ تو بی‌امـان شـرر خـورده

خدانکرده زنی بین خانه‌ات که نسوخت؟

کبوتری وسط آشیانه‌ات که نـسوخت؟

اگرچه ارثِ غریبی به تو مُـدام رسید             گریز روضه‌ات از کوچه‌ها به شام رسید

عـقـیـلـۀ عـلــویــه بـه ازدحـام رسـیـد            به عـمـه‌جانِ شما خـیـلی اتـهـام رسید

کسی که بود دو عـالَـم مُـسَخَّـرِ نـامش

حـرامـزادۀ مــرجــانـه داد دشـنـامـش

عبا نبردی و گـفتی عبا نداشت حسین            رِدا نداری و گـفتی ردا نداشت حسین

به روی پیرُهن از زخم جا نداشت حسین            به زخمِ نیزۀ اخنس، صدا نداشت حسین

به خونِ حنجرش آغشته شد، بمیرم من

عزیز ما "نگران" کشته شد، بمیرم من

صداقت گوشه‌ای از بی‌نهایت حُسن رفتارش            هزاران جابر و صدها ابوحمزه بدهکارش

شعاعی از رُخَش تابید و توحید مفضّل شد            کمال شیعه مدیـونِ کـلام پُـر هـوادارش

تقّیه کرد و همچون پیله شد پروانۀ دین را            نمایان گشت بعد از سال‌ها آثار ایثارش

سرِپائیم اگر از لطف قال الصادق اوئیم            که عنوان رئیس مذهبِ شیعه سزاوارش

هزاران لعنت و نفرین به منصور دوانیقی            که آمد با سلاح طعنه و تهمت به پیکارش

خدا لعنت کند هر کس به او بی‌احترامی کرد            امام شیـعه را بردند ابترها به اجـبارش

ربیع بی‌حـیا مهلت نداد عـمامه بگـذارد            عـزادارم عـزادارم عزادارم عـزادارش

مدینه خاطراتی تلخ همچون کربلا دارد            پُر از داغ‌ست در سینه، چه از کوچه، چه بازارش

به روی نیزه می‌بردند رأسِ پور حیدر را            بـمـیـرم آفــتـابِ داغ هـم می‌داد آزارش

خودش فرمود هرکس گریه بر جد غریبم کرد            نمی‌بینند او را در صف محشر گرفتارش

به سمت عـشق کـشـاندی نگاه آئین را            ببر به سمت حـقـیـقت، قـبـیـلۀ دین را

تو صبح صـادقی و صادقانه می‌گویم            ز سمت چـشم تو دیدم طلـوع آئـین را

تو پیر میکدۀ مکتب و هزاران مست،            بنـوشـد از لب لعـلـت کـلام شیرین را

برای وصف تو ذهنم قلم گرفت به دست            ز شش جهت بکشد رشتۀ مضامین را

بـه بـاغ پُـر ثـمـرِ واژه واژۀ کـلـمـات            کـشانده خاطر تو شاعر غـزل چین را

پیِ اجابت تو دست پُر ز خواهش من            گره بـزن به نگـاهـی دعـا و آمـین را

میان بغض و غـریـبی، بقـیع بی زائـر            به دوش شهر نشانده سکوت سنگین را

بنا کـند دل من روی قـبـر خـاکـی تـو            ضریح و گنبد و گلدسته‌های زرّین را

شکست بغض من و بین اشک غم چیدم            برای مرثیـه‌ات واژه‌هـای غمگـین را

فــقـیــر بــذل نــگــاه تـو یــا ولـی الله            اسـیـر زلـف ســیــاه تــو یــا ولـی الله

بـه انـتــظــار پــنــاه تـو یــا ولــی الله            نـشـسـتـه بـر سـر راه تـو یـا ولی الله

تویی کریم کریمان و ذوالکـرم هستی

تو سـرپـنـاه من و خـانـواده‌ام هـسـتی

حـدیث فـضل تو اذکـار هرشب شیعه            همیـشـه نـام قـشـنـگ تو بر لب شیعه

تـویی رئـیـس بـلاعـزل مذهـب شیعه            الا امـیـر و عـلـمـدار مـکـتب شیـعـه!

به لطف کرسی درس تو جعفری شده‌ام

من از دعای شما بوده حـیدری شده‌ام

تو عشق هر دل بی تاب عاشقی مولا            اصول دیـنـی و قـرآن نـاطـقـی مـولا

و مــاورای تــمــام حــقـایــقـی مــولا            تویی که پـیـر و مـراد نـوابـغـی مولا

دو دست خالی من هم دخیل احسان‌ت

سرم فـدای تو و "جـابـر بن حـیان"ت

خوشابه حال دلی که فقط اسیر تو شد            اسیر و سائل و مسکین و مستجیر تو شد

خوشا به حال کسی که "ابوبصیر" تو شد            میان آن همه، شاگردِ سربه زیر تو شد

هر آن که سوی تو آمد اداره‌اش کردی

کسی که زائرتان شد "زُراره" اش کردی

شـشـم سـتـارۀ دنـبــالــه‌دار زهـرایـی            شـشـم مـربـی فـقـه و اصول دنـیـایـی

دلـیـل خـلق زمـین بلکه آسـمـان‌هـایی            تو که مـقـرّب محـبـوب حـق تعـالایی

فقط نه جانِ جهان و جهانِ جان هستی

هـماره مـرجع تـقـلـید شیـعـیان هستی

بـیا و پـای دلـم را به خـانـه‌ات وا کن            "حضور می‌طلبم سینه را مصفا کن"

ز شوق، دیـدۀ من را شـبـیه دریـا کن            تـنـور خـانـۀ خود را سپـس مهـیا کن

حلال مهـر شما قـطـره قـطـرۀ خـونم

خـلیل نار تو هستم، ز نسل "هارونم"

همیشه عطر حضورت در این حوالی هست            و با روایت تو عشق و شور و حالی هست

سحر، حسینیه، جایت همیشه خالی هست            به یاد روضۀ تو در دلم مـلالی هست

برای زائـر خـود سـایـبـان نداری که

کنار تربت خود روضه‌خوان نداری که

شبی که خانه‌ات آقا پُر از خطر شده بود            شبی که قلب حزینت پُر از شرر شده بود

شبی که مادر مظلومه نوحه‌گر شده بود            شبی که دشمنت از بام حمله‌ور شده بود

تو رو به قـبله و گـرم خـدا خدا بودی

مـیـان نـافـلـه‌ات غـرق ربــنــا بـودی

به زیر سایۀ شعله اگر که مویت سوخت            به یاد گونۀ سرخی دوباره رویت سوخت

به جبر، فرصتِ کوتاهِ گفتگویت سوخت            شبـیه تـشـنه‌لبِ کربلا گـلویت سوخت

سر بـرهـنه، بـدون عـصا کجا رفتی؟

به دسـت بـسـته ولیِّ خدا کجا رفـتی؟

چه کـرده با دلت آقـا جـفای پی‌در پی            شـکـنجـه و تـبـعـات بـلای پـی‌در پی

تـمـسخـر هـمه و نـاسـزای پـی‌در پی            هجوم درد و غم و غصه‌های پی‌در پی

ز خـون کـنـج لـبت یـاد باغ لالـه کـنم

دوباره یاد زمین خوردن سه ساله کنم

سه ساله گـفـتـم و نـام رقـیـه‌جـان آمد            سه ساله گفتم و لکنت بر این زبان آمد

همین‌که حضرت زهرا به روضه‌مان آمد            صدای نالۀ جانسوز روضه‌خوان آمد:

فـراق شـاپـرکـی را ســراغ دارم کـه

دو گوش دخـترکی را سراغ دارم که

آتش فتنه چه داغی سرِ داغت می‌ریخت!            سر زده از در و دیوار به باغت می‌ریخت

خانه‌ات بی‌خبر از اشک زلالت می‌سوخت            چه بگویم! دلِ همسایه به حالت می‌سوخت

پشت مرکب، چه غریبانه کشاندند تو را            پــا بـرهـنـه سـرِ بـازار دوانـدنـد تـو را

پشت مـرکـب، رمـقِ انـدکِ پـایت افـتاد            سـرشـنـاس هـمـۀ شهـر! عـبـایت افـتـاد

ارثی از مرثیه‌اش بُردی و گـفتی: مادر            وسط کوچه زمین خوردی و گفتی: مادر

هیچ کس بغض تو را، مونس و غم‌خوار نشد            کـربـلا، کـارِ خـدا بـود که تکـرار نـشد

حُرمت مویِ سپید تو شکسته‌ست، قبول            تو یداللهی و دستان تو بسـته‌ست، قبول

باز هم شکر! به عمامۀ تو دست نخورد            حرف غارت نشد و جامۀ تو دست نخورد

زخـمی نـیـزۀ هر بی‌سـر و پـایی نشدی            بی‌کـفـن مــانـدۀ گــودال بـلایـی نـشـدی

باز هم شکر! به خلخال، نگین باقی ماند            اهل بیت حَـرمت پـرده‌نـشـین باقی ماند

با دلی سوخـته از غـصـه لبـالـب نشدند            دخـتــرانـت مـلأِعــام مـعــذّب نــشـدنـد

بر دور کـمـر شـال بهم ریخته دارد            انـدام کـهـنـسـال بـهـم ریـخـتـه دارد

آتش نکشانید بر این خانه که این مرد            از فـاطـمـیـه حـال بـهـم ریخته دارد

مانند عـلی رد طناب‌ست به دسـتـش            در بـنـد، پـر و بـال بهم ریخته دارد

آرام برو؛ پشت سرت از نفـس افتاد            آقـا قـد چـون دالِ بـهـم ریـخـته دارد

حالا سر پیری به روی خاک نشسته            پـیـراهـنِ پـامـالِ بـهـم ریـخـتـه دارد

مثل همـۀ عـمـر فقـط گریه و زاری            بر روضۀ گـودالِ بهم ریـخـتـه دارد